Wampir z M-3

Książki autora są mi znane ze słyszenia, wiem że wiele osób go bardzo lubi. Sama zraziłam się do jego pióra dobrych kilka, jak nie kilkanaście lat temu i książki, którą wtedy miałam w rękach nie byłam w stanie skończyć. O ile dobrze kojarzę to dosłownie przeczytałam parę stron i miałam dość. Stwierdziłam jednak że teraz jestem starsza, wezmę egzemplarz z polecenia a nie jakiś przypadkowy i może jakoś pójdzie? No cóż, poszło ale jest mi daleko od zachwytów nad tą książką, tak jak zakładałam.

Na wstępie zaznaczę, że jestem osobą która ceni sobie sarkazm, ironię i szczyptę abstrakcji - serio nie mam nic przeciwko. Ale nie jak mi się od niej ulewa, bo autor nie potrafi napisać zdania bez któregoś z tych elementów. Pióro Pilipiuka jest dla mnie takim przykładem, wszystkiego jest w nim za dużo, bez umiaru, przez co strasznie męczy. Dobór bohaterów jest co najmniej ekscentryczny, ale tego oceniać nie będę skoro pasowało autorowi do konceptu i w sumie koniec końców jakoś trzymało się kupy. Pozwalało mu to też na więcej, wiek co niektórych bohaterów (bardzo młody albo z kolei bardzo, bardzo stary) wyjaśniał ich dziecinne zachowania, motywacje i same absurdalne dialogi (które pewnie wiele osób bawią, u mnie wywoływały głównie przewracanie oczami a maksymalnie blady uśmiech). Dużo tu było przy okazji knurskiego humorku co mnie osobiście odrzucało, dziwnego urywania wątków albo kończenia ich w zaskakująco szybki sposób, dorzucania wyjaśnień na temat funkcjonowania wampirów w dość chaotyczny i w zamierzeniu zabawny sposób - ogólnie nie ma tu nic czemu bym przyklasnęła. Jedynym smaczkiem, który jednak nie zestarzeje się myślę zbyt dobrze, jest umiejscowienie akcji w czasach PRL-u i to tej polskiej wersji, czytelnej obecnie dla mniej więcej połowy Polski, tak zakładam. Dzisiejsi dwudziestolatkowie nie załapią połowy rzeczy w niej zawartych i tych wszystkich smaczków, już nie mówiąc o młodszych pokoleniach. A bez tego z książki nie zostanie właściwie nic dobrego.

Nie jestem jakoś szczególnie zawiedziona, tak jak pisałam na początku, tego się właśnie spodziewałam. Nie polubię się z książkami Pilipiuka, są po prostu nie dla mnie. Tak jak tą poprzednią, którą miałam w ręku oceniłabym na 0, tak tą w porównaniu do niej ocenię znacznie wyżej bo nie dość że ją przeczytałam, to nie wywołała we mnie jakiejś skrajnej odrazy czy zakłopotania. Jest po prostu słaba, każdy rozdział czyta się w zasadzie jak opowiadanie z tymi samymi bohaterami i tłem, jest trochę jak książka dla dzieci. Ani jej nie polecę ani jakoś szczególnie nie odradzę, myślę że każdy musi spróbować ją przeczytać i ocenić na własną rękę, bo to tego typu specyficzna literatura.

Książki autora są mi znane ze słyszenia, wiem że wiele osób go bardzo lubi. Sama zraziłam się do jego pióra dobrych kilka, jak nie kilkanaście lat temu i książki, którą wtedy miałam w rękach nie byłam w stanie skończyć. O ile dobrze kojarzę to dosłownie przeczytałam parę stron i miałam dość. Stwierdziłam jednak że teraz jestem starsza, wezmę egzemplarz z polecenia a nie...

wracam

wracam

Kolejny tom Pilipukowego gawędziarstwaz albo się to lubi albo nie. Moim zdaniem nawet ciekawy.

Kolejny tom Pilipukowego gawędziarstwaz albo się to lubi albo nie. Moim zdaniem nawet ciekawy.

Na prawdę Świętna, pełna humoru lekką książką

Na prawdę Świętna, pełna humoru lekką książką

Sugerując się okładką, liczyłem na wrzucenie nieco teatralnego w swym jestestwie hrabiego Drakuli do PRL-u i brutalne liczne zderzenia z ówczesną mentalnością i kretyństwami. Ale nieee, dostałem biedo-Zmierzch, dosłownie parę śmiesznych sytuacji i na koniec po chamsku wpychane do gardła nawiązania do Wędrowycza, jakby to autor wytworzył jakieś swoje uniwersum.

Sugerując się okładką, liczyłem na wrzucenie nieco teatralnego w swym jestestwie hrabiego Drakuli do PRL-u i brutalne liczne zderzenia z ówczesną mentalnością i kretyństwami. Ale nieee, dostałem biedo-Zmierzch, dosłownie parę śmiesznych sytuacji i na koniec po chamsku wpychane do gardła nawiązania do Wędrowycza, jakby to autor wytworzył jakieś swoje uniwersum.

Niby sentymentalny powrót do absurdów PRLu, niby są momenty, w których parskniesz śmiechem (rodzinka partyjna nie posiada krzyża i wody święconej aby obronić się przed wampirem😂) lecz wątki jakieś takie powierzchowne, taka trochę wydmuszka, którą można przeczytać jak nie ma pod ręką nic lepszego.

Niby sentymentalny powrót do absurdów PRLu, niby są momenty, w których parskniesz śmiechem (rodzinka partyjna nie posiada krzyża i wody święconej aby obronić się przed wampirem😂) lecz wątki jakieś takie powierzchowne, taka trochę wydmuszka, którą można przeczytać jak nie ma pod ręką nic lepszego.

Moja pierwsza przeczytana książka Andrzeja Pilipiuka. Po jej przeczytaniu na pewno sięgnę po kolejne. Lubię klimaty PRLu i poczucie humoru autora, które momentami przypomina mi Terry’ego Pratchet’a.

Moja pierwsza przeczytana książka Andrzeja Pilipiuka. Po jej przeczytaniu na pewno sięgnę po kolejne. Lubię klimaty PRLu i poczucie humoru autora, które momentami przypomina mi Terry’ego Pratchet’a.

Wprawdzie nie tak dobra jak "Kroniki Jakuba Wędrowycza", ale też trafia w moje gusta.

Wprawdzie nie tak dobra jak "Kroniki Jakuba Wędrowycza", ale też trafia w moje gusta.

Nastoletnia Gosia dowiaduje się z jakiego powodu chłopak się z nią spotyka. Zraniona duma pcha ją w objęcia śmierci...
Jeśli wiecie kim są amerykańscy Cullenowie, a do tego lubicie Wędrowycza (który jak każdy wampir wie jest postacią mityczną służącą do straszenia młodych wampirów)- to zapewne bez problemu odnajdziecie się w świecie wampirów Pilipiuka. A wampiry PRL-u są przaśnie swojscy w dobie walki z ludowymi przesądami.
Lekka i przyjemna lektura dla kogoś, kto ma ochotę pochichotać przy czytaniu. Polecam- czytając już kolejny tom ;)

Nastoletnia Gosia dowiaduje się z jakiego powodu chłopak się z nią spotyka. Zraniona duma pcha ją w objęcia śmierci...
Jeśli wiecie kim są amerykańscy Cullenowie, a do tego lubicie Wędrowycza (który jak każdy wampir wie jest postacią mityczną służącą do straszenia młodych wampirów)- to zapewne bez problemu odnajdziecie się w świecie wampirów Pilipiuka. A wampiry PRL-u są...

Bywa zabawnie, ale raczej nie wrócę już do kolejnych części.

Bywa zabawnie, ale raczej nie wrócę już do kolejnych części.